مارسل پروست؛جستجو گر جاودانگی
ترانه وفایی
اگر مارسل پروست را فقط یک رمان نویس ندانیم،میتوانیم او را در جای خود متفکر و شاعر معرفی نمائیم و این مهم خود بیانگر تنوع و گستردگی اثر مانای او است. و اگر خواننده صبور باشد،پروست،تمامی این طاقت را با به تصویر کشید نواقعیتی که نزدیک به شعر مینماید جبران میکند واین همه زیبائی،شناخت و حقیقت را به او اهدا میکند؛«جستجوی زمان از دست رفته»را. مارسل پروست مینویسد و نوشتن مزیتهائی برصحبت کردن دارد؛به فکر این اجازه را میدهد که درهنگامی که خلق میکند با خود گفتگو کند و رابطهای بین انسانها ایجاد کند. در«جستجوی زمان از دست رفته»،مارسل پروست،ما را با نوشته،نقاشی و موسیقی،برای کشف حقیقت رهنمون میسازد؛آرزوئی که خودش همیشه داشته است و در نهایت به آن میرسد و آن چنان که خودبه واسطۀ حس چشائیاش به گذشته سفر میکند واستتیک خود را بر زمین قوی و استوار تجربۀ شخصی خویش بنا مینهد،شاید،خوانندگانش نیز به زندگی گذشتهشان برگردند؛زندگیای که مرور آن برای درک حقیقت و جاودانگی آن شیواترین شگرد شناخت بحساب میآید.”
این مقاله در شماره هشتم کتاب ماه ادبیات و فلسفه در تاریخ خرداد1377 منتشر شده است
متن کامل مقاله به صورت pdf : مارسل پروست جستجوگر جاودانگی