آخر بازی در انتظار گودو

در این جا ذکر دو نمونه از واکنش هایش کافی است. وی در پاسخ به این پرسش آلن اشنایدر که: «گودو چیست یاکیست، گفت: اگر می دانستم، در خود نمایشنامه می گفتم وقتی کالین دا کورث عنوان کرد که شخصیت های این نمایشنامه در روایت جدیدی از برزخ دانته زیست می کنند وی به برهان های ارائه شده با انكاری بلند نظرانه پاسخ داد: از نظر من این برهانها بسی عجیب و غریند، اما نظر شما هم محترم است. همان طور که اکنون به وضوح اثبات شده است، در رمانها و نمایشنامه های یکت کنایه هایی به دانته یافت می شود اما مواضع وي کماکان ثابت است؛ او در فرایند رمزگشایی اثر انتقادی نقشی را طلب نمی کرد و ترجیح می داد به این باور خود بچسبد که واژه اصلی در نمایشنامه های من كلمه شاید است
با همه این ها، وی در مورد نمایشنامه آخر بازی نیز گفته است که باید بدانید هام و کلاو، همان دیدی و گوگو در یک زمان بعدی اند، آنان در پایان عمر خود […] در واقع، من و سوزان اند.» در این جا، به رابطه اش با سوزان دشوو – دامسنیل اشاره می کرد که سرانجام هم در ۱۹۶۱ با وی ازدواج کرد. این نکته در عین حال به این واقعیت هم اشاره می کرد که آن دو در دهه ۱۹۵۰ پی بردند که با هم بودنشان دشوار، و ترک یکدیگر گفتنشان هم ناممکن است. این اظهارنظر، واکنش دو پهلوی بکت را به موضع خودش، در مقام نمایشنامه نویس، آشکار می کند؛ وی در بدو امر به کارگردانان، بازیگران و منتقدان آزادی مطلق می دهد، اما بعد از آن مایل است تفسیر و تعبیر آنان را تصحیح کند. هر چند که بکت فقط یک بار به مصاحبه رسمی تن داد، لیكن بسیاری از نامه ها و اظهارنظرهایش به دوستان و همکاران نشان می دهد که مایل است اجراهای نمایشی و در نتیجه درک دیگران از نمایشنامه هایش را مهار کند.
نشر ققنوس