از جان گذشته به مقصود می رسد

و در همان سال- ۱۵ دی ۱۳۰۷ – به شاعری جوان نوشته بود پیروی به طرز صنعت قدما در نظر من تحقیری است که به روح خودمان وارد می آوریم . طريقه ای است که زبان را لال می کند. […] فکر را مقید نگه می دارد. چه پستی برای انسان از این بالاتر است که اسارت خود را دوست بدارد؟». وبا این وصف، به نظر می رسد که او این ابیات را برای تفریح در شب نشینی های بار فروش می نوشت؛ شب نشینی هایی که در نامه هایش از آن یاد می کند.
نیز از این دوران، بیست و یک نامه در دست است که عموما سرشار از رضایت و مسرت کامل است، و حتی از تألمات گذشته متأسف است. در نامه ای به پرویز ناتل خانلری می نویسد: اگرچه مؤثرترین شعرهای مرا آن زمان که عاشق دختر روستایی و ساده ای شدم به من یادگار داد، با وجود این دوست جوان من ، متأسف می شوم، چه چیز مرا برآن داشت که من آن قدر فریفته تالمات بی فایده خود باشم .
نشر نگاه

نیما یوشیج در جوانی عاشق دختری شد، اما به‌دلیل اختلاف مذهبی نتوانست با وی ازدواج کند پس از این شکست، او عاشق دختری روستایی به نام صفورا شد و می‌خواست با او ازدواج کند، اما دختر حاضر نشد به شهر بیاید؛ بنابراین، عشق دوم نیز سرانجام خوبی نیافت