هراس

به سال 1635 کرنی نخستین تراژدی خویش را نوشت و به دنبال آن یکی دو اثر ابتکاری دیگر منتشر ساخت و بلاخره نمایش نامه او به بام سید در روزهای آخر سال 1636 به روی صحنه آمد و با موفقیت شایان روبه رو گشت. کرنی در کار خود پیروز گشته بود. نامش با احترام و تحسین بر زبان ها می رفت و مردم از خرد و کلان برای تماشای نمایش نامه هایش بر یکدیگر پیشی می گرفتند. با این همه، شاعر پیروز از نیش قلم منتقدان زمان بر کنار نماند و از آنجا که علاوه بر شاعری مردی فرزانه و پرمایه بود، نه تنها از گفته آنان رنجه نگشت، بلکه برخی از نظرات آنان را به کار بست و پس از سه سال خاموشی، تراژدی های ارزنده ترو موزون تر مانند هراس، سینا، پمپه، پلیوکت، ردگونه و غیره به مردم عرضه داشت که شگفتی و تحسین همگان را برانگیخت. به سال ۱۶۴۷ به عضویت فرهنگستان برگزیده شد و بزرگترین درام نویس زمان خویش نام گرفت. وی به راستی آفریننده فن درام نویسی بود و نام پدر تراژدی هم او را زیبنده است.
کرنی تا سال1674 به کار خود ادامه داد و آثار ارزنده بسیار به وجود آورد. پس از نوشتن آخرین نمایشنامه خویش به نام سورنا از شعر و شاعری کناره گرفت و میدان را به رقیب جوان خود راسین و گذاشت کرنی به سال 1640، یعنی در اوان شهرت و کامیابی، ماری دو لامپیر را به همسری گرفت و او برایش شش فرزند آورد که دومین آنان در یکی از جنگها کشته شد. کرنی از سال 1662 به بعد در پاریس ماوا گزید و پیش از مرگ به انتشار دوره کامل آثار خویش توفیق یافت. وی پس از 18 سال زندگی توام با افتخار، بلند نامی و آسایش سرانجام به سال 1684م دیده از جهان فروبست و 32 منظومة جاودان از خود به یادگار نهاد. نبوغ کرنی در آفریدن موضوع های تازه و گوناگون و بر هم پیوستن رشته وقایع مختلفه ی داستان است،