از دیدار خویشتن

زندگی هر انسانی یگانه و تکرار ناپذیر است و اگر شخص روایت گری تیزبین و شیرین سخن باشد، چه بسیار قصه های عبرت انگیز که می تواند حکایت کند. طبیعی است که یادنامه ی انسان ها تاریخ نیست. وثوق سندی ندارد. ذهنی است قصه گو که در ساخت و پرداخت چهره ها و روندها بسی تاثیر می گذارد. دنیائی موازی دنیای واقعی می گذارند، زیرا عواطف و خیال ها در این جا نقشی بزرگ دارند و لذا توقع تاریخ از آن داشتن، سزا نیست.
دوستان بسیاری به من نصیحت می کنند که از یادهای خود چیزهائی بر صفحه ی کاغذ بیاورم، ولی من از این کار، به چند دلیل، هراسناکم: می ترسم از عهده ی آن برنیایم، می ترسم حوادث و انسان ها را با دید لوچ خود مسخ کنم، می ترسم به پرده دری یا پرده پوشی ناروا دست بزنم، می ترسم یادها به قصه های ابلهانه و بی نمک بدل شوند و یا خودخواهانه و لاف زنی به نظر آیند. اصلا خود این ادعای یادنامه نویسی را ادعائی زائد می دانم-ولی اینک بیش از ده سال است که کسانی به من می گویند که از این کار تن نزنم.