جسارت امید

سفر کوتاهی بود، بیشترش را در راهروهای بی انتهای ساختمان Rayburn چرخیدیم، مؤدب بودیم اما مخاطبان شتاب زده یی برای کارمندان کنگره به حساب می آمدیم، کارمندانی که از من سن و سال بیشتری نداشتند. در پایان، من و دوستانم تصمیم گرفتیم که از جاذبه های واشنگتن دیدن کنیم، اول سری به یادمان واشینتگتن زدیم و بعد هم جند دقیقه یی ایستادیم و به کاخ سفید (در اصل خانه ی سفید) خیره شديم. در خیابان پنسیلوانیا ایستادیم. چند قدمی دورتر از مقر گارد نیروی دریایی نزدیک دروازه ی اصلی مردم در پیاده روها و خودروها در خیابان به راه خود می رفتند.
بسیار تعجب کردم، اما تعجب من از نظافت کاخ سفید نبود. تعجبم از گشودگی آن به روی ازدحام و زندگی شهر بود، و ما اجازه داشتیم بایستیم و آن را تماشا کنیم، بعد آن را دور زدیم و باغ گل سرخ و خانه ی پشت آن را هم دیدیم. به تصور من، گشودگی کاخ سفید سخن از اعتماد ما در جایگاه یک دموکراسی داشت. رساننده ی این پیام بود که رهبران مان با مردم عادی چندان تفاوتی ندارند، یعنی که آنها هم تابع قوانین جاریکشورند.
بیست سال بعد، نزدیک شدن به کاخ سفید دیگر مثل سابق آسان نبود پست های بازرسی، نگهبان ها، خودروهای نظامی، آینه ها، سگ ها راهبندهای قابل حمل از دو خیابان دورتر، دورتادور کاخ سفید را بسته بودند
نشر نگاه