*داستان فارسی و سرگذشت مدرنیته در ایران*

عمر داستان به درازای عمر انسان در جهان است اما از عمر داستان نویسی و داستان خوانی به معنای مدرن آن در جهان و در ایران بیش از دو سه قرن نمیگذرد. با این همه امروز در همه جای جهان، مردم، در خانه، در اتوبوس و قطار و هواپیما، در کافه و رستوران و پارک رمان میخوانند. این آدمها، که روز به روز هم تعداد آنها بیشتر میشود،همچنان که صفحات کتاب را ورق میزنند در افسون جهان “تخیلی”داستان فروتر میروند. راهیان این سفر دلپذیر در راهی که از آغاز تا انجام داستان از جهان “واقعی” به نظر میرسند،به فضای برگشوده ذهن و تخیلی نویسندگانی پا میگذارند که در کنار جهان “واقعی” جهان دیگری آفریده اند:جهانی که در آن شخصیت های داستانی،که همه آدم اند، هر چه دلشان می گذرد به زبان می آورند،و گوشه و کنار آن نسیمی خنک و بهشتی،عطرآگین است.