داستان کودک گمشده

از متن کتاب :
وقتی مجبور می شدم به سفر بروم، بچه ها را به خواهر شوهرم می‌سپردم، اما خیلی زود فهمیدم این فرانکو بود که از آنها مراقبت می‌کرد؛ اوعموماً در اتاقش می ماند، و در سخنرانیها حضور نداشت، به رفت و آمدهای دائمی اهمیت نمی‌داد، اما به دختران من علاقه داشت. اگر لازم بود برایشان غذا می پخت، با آنها بازی می‌کرد و با این روش به آنها درس می‌داد. دده افسانه‌ی «منینوس آگریپا» را از او شنیده بود، و وقتی برای اولین بار به مدرسه‌ی جدیدی که تصمیم داشتم او را ثبت نام کنم رفتیم، موضوع افسانه «منینوس آگریپا» را بیان کرد. او می خواست در عالم بچگی‌اش اطلاعات خود را به دیگران اثبات کند. با خنده درباره «منینوس آگریپا» صحبت می‌کرد؛ نجیب زاده‌ای که با صحبتهای خود مردم را عصبانی می کرد و نمی توانست درک کند که شکم سیر از حال گرسنه خبر ندارد. همچنین اطلاعات جغرافیایی اندکی درباره نقشه ی بزرگ جهان با توزیع ناعادلانه ثروت و فقر که هردو غیرقابل تحمل هستند، آشنا شده بود. دائم تکرار می‌کرد:این بزرگترین بی عدالتی است. یک روز عصر وقتی ماریاروزا در خانه نبود، فرانکو با اشاره به بچه ها که دنبال او می‌دویدند گفت: “تصور کن، آنها می توانستند بچه های من باشند.”به او گفتم:خُب اگر تو بچه داشتی الان باید چند سال بزرگتر بودند.” و او گفت بله. درحالیکه به کفش ها خیره شده بود چند لحظه او را نگاه کردم. او را در ذهنم با دانش آموز پولدار و باسواد ۱۵ سال قبل مقایسه کردم: همان بود ولی نبود. دیگر کتاب نمی‌خواند، نمی‌نوشت، طی سال های گذشته کمتر در اجتماعات و مناظرات حضور داشت. در مورد مسائل سیاسی – که تنها علاقه‌ی واقعی اش بود – بدون باور قبلی صحبت می کرد؛ در عوض به شدت به تمسخر مزخرفات خودش در مورد فجایع علاقه داشت.او با لحن خاصی به فهرستی از فجایع اشاره می کرد که به نظر خودش قریب الوقوع بودند: اول؛ شکست انقلابی طبقه‌ی کارگر، دوم؛ آوارگی حتمی میراث سیاسی سوسیالیست ها و کمونیست ها که قبلاً با درگیری همیشگی آنها تحریف شده بود که نقش مهمی در حمایت از سرمایه داشت، و سوم؛ پایان هر فرضیه ای درباره تغییر که هر آنچه بود را باید بپذیریم. پرسیدم:” واقعاً فکر می‌کنی اینطور تمام می شود؟” باخنده گفت: ” البته. اما می‌دانی که من یک حریف ماهرم و اگر بخواهی با نظریه‌ای ضد نظریه من پیش بیایی، دقیقاً عکس آن را ثابت می کنم: کمونیسم اجتناب ناپذیر است، دیکتاتوری طبقه ی کارگر بالاترین شکل دموکراسی است، اتحاد جماهیر و چین و کره شمالی و تایلند خیلی بهتر از ایالات متحده اند، خونریزی در موارد خاص یک جنایت است و در مواردی نه. ترجیح می‌دهی اینطور ادامه دهم.