دوستان من

امانوئل بوو (1945- 1898) راوی زندگی های بربادرفته و از هم پاشیده و ویران بود. ریلکه، بکت و هانتکه او را می ستودند و اگرچه در چند دهه بعد از مرگش بخشی از دنیای ادبی فرانسه او را عمدا به فراموشی سپرد در یکی دو دهه اخیر، رمان های خوش خوان و تامل انگیز وی، دوباره با استقبال مواجه شد. «تنهایی خیلی اذیت می کند. خیلی دلم میخواهد دوستی داشته باشم که بتوانم با او درد دل کنم؛ یک دوست واقعی و یا حتى معشوقه ای. آدم وقتی کل روزش را پرسه می زند بدون این که با کسی حرف بزند، شب در اتاقش حس دلزدگی بر وجودش چنبره می زند.»