زندگی با پیکاسو

یکی از زنها ماریلور بود، ویکنتس نوآی” که بانوی الهام بخش سوررئالیست ها بود، صورت کشیده ای داشت، کمی از دست رفته بود و موهایش را به طرز پیچیده ای آراسته بود و مرا به یاد تک چهره لوئی چهاردهم می انداخت که ریکو کشیده بود. در آن دوران هنوز نقاشی نمی کرد، اما نوشته کوتاه شاعرانه ای چاپ کرده بود به نام برج بابل.
دیگری دورامار بود، عکاس و نقاش اهل یوگسلاوی که همه میدانستند که از سال ۱۹۳۶ یار پیکاسو است. صورت بیضی بسیار زیبایی داشت با آرواره های کمی استخوانی که مشخصه صورتش بود. باقی صورتش را هم از ورای تکچهره هایی که پیکاسو از او کشیده بود، می دانیم.
با حالتی جدی موهایش را آراسته بود، یعنی موهای سیاهش را حسابی به عقب کشیده بود. متوجه قدرت چشمان سبزش شدم و ظرافت دست هایش با انگشتان بلند و باریک. اما چیزی که بیش از همه به چشم می آمد سکون فوق العاده اش بود. کم حرف می زد و اصلا حرکت نمی کرد و در رفتارش خشکی بیشتر از وقار دیده می شد. از ظاهر پیکاسو کمی جا خوردم، چون فکر نمی کردم این طور باشد. این حس من بیشتر به دلیل تصویری بود که من ری از او گرفته بود و در شماره ویژه پیکاسو در دفترهای هنر سال ۱۹۳۶ چاپ شده بود، چشم تیز، موهای سیاه، درشت اندام و قوی. یک حیوان زیبا. حالا با این موهای سفید شده و حالت پریشان اش – شاید سر به هوا یا نگران – در او حالتی معماوار و بسته یافتم که مرا به یاد کاتب چمباتمه زده موزه لوور انداخت. در حالی که نه چیز خشن و نه چیز سردی در او می دیدم: دائم تکان می خورد و باز در همان حال دستانش را هم حرکت می داد.
نشر آگاه