مارکس سرمایه و جنون خرد اقتصادی

این مسئله، هنوز هم موی دماغ پژوهش های اقتصادی است. نظر به وضعیت اسفناک و خط سیر گیج کننده سرمایه داری جهانی پس از فروپاشی سال های ۲۰۰۷۸ – و پیامدهای زیانبارش بر زندگانی روزمره میلیونها نفر – به نظر می رسد اینك لحظة خوبی است تا آنچه را مارکس موفق به کشف آن شد، بررسی کنیم. شاید در این برهه، یافته های کارآمدی وجود داشته باشند و به روشن ساختن سرشت مسائلی کمک کنند که اينك با آنها روبروئیم.

شوربختانه خلاصه کردن یافته های مارکس، پیگیری استدلال های پیچیده و تجدید ساختار های مفصلی بافته هایش آسان نیست. این مشکل، تاحدودی از ا آنجا ناشی می شود که بخش عمده آثار او ناتمام باقی مانده و فقط بخش کوچکی از آنها به شکلی که مارکس آنها را مناسب انتشار دهد، چاپ شد. باقیمانده این آثار به شکل انبوهی حجیم و مغلق از یادداشت ها و پیش نویس ها، توضيحات، و تجربه های فکری از این دست که «اگر این گونه می شد، چه»، و مجموعه ای از ردیه های واقعی، نقدها و اعتراضات خیالی باقی ماند.

به همان اندازه که مارکس بر بررسی های انتقادی از این که اقتصاد سیاسی کلاسيك چگونه به این نوع پرسشها پاسخ داد، اتکا داشت (جایی که چهره هایی مانند آدام اسمیت، دیوید ریکارنا تامس مالتوس، جیمز استيوارت، جان استیوارت میل، بنتهام و گروهی دیگر اندیشمندان و پژوهشگران متنفذ تاثیر داشتند)، بالطبع بررسی ما از یافته هایش بر اغلب موارد نیازمند شناختی کار آمد از آنان است که او منتقد آنها بود .