وزارت والاترین سعادت

زخم­هایشان چنان کهنه و چنان تازه بود ، چنان متفاوت و شاید چنان عمیق که درمانی بایشان متصور نبود . اما برای لحظه ای گذرا ، توانستند آن­ها را همچون بانک قمارروی هم بگذارند و درد را میان خودشان قسمت کنند بی آنکه بپرسند نام این جراحات چیست و صاحبانشنان کیست. برای لحظه­ای گذرا ، توانستند جهانی راکه در آن بودند انکارکنند و جهان دیگری بسازند که همان اندازه واقعی باشد. جهانی که در آن مردم دستور می­دهند و سربازها به قطره­ی گوش احتیاج دارند تا بتوانند خوب بشنوند و دستورات را خوب اجرا کنند.