وقتی شمعدانی ها گل می دهند

می‌گویند از جایی به بعد، شخصیت ما آدم‌ها تغییر نمی‌کند اما واقعیت آن است که نقاب‌ها ثابت‌اند درون ما تغییر می‌کند، تحول می‌یابد و گاه متناقض می‌شود با آن‌چه بوده اما تظاهر کردن ما، یا نقشی که بازی می‌کنیم و به عنوان نقاب بر چهره زده‌ایم. در ظاهر، بدون تغییر می‌ماند. همه‌ی اشکال این دنیا‌های دو نفره در نپذیرفتن تفاوت‌هاست، حتی اگر شکل دنیای او را بپذیریم باز هم در نقاب خود چیزی غیر از آن نشان می‎‌دهیم.
ما گاهی ظاهر خود را به نام تعصب، به نام عقیده یا رسوم زندگی حفظ می‌کنیم و این‌گونه پس می‌زنیم همدیگر را بدون آن‌که قبول کنیم، کنار آمدن با این تفاوت‌هاست که زندگی را استوار و پابرجا می‌کند: مثل رنگ قرمز، روی برگ‌های سبز.