هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
کتاب چین نامه ، تالیف ماتیو ریچی از انتشارات میراث مکتوب، یکی از متن های ارزنده و در نوع خود یگانه ی زبان فارسی است. از چند نظر: به اعتبار مقام شامخ هنری مترجم آن محمد زمان که از نقاشان بزرگ و مکتب گذار در تاریخ هنر ایران به شمار می آید، به لحاظ نمونه ای شیوا از نثرنویسی فارسی آن هم از دوره ای که برحسب داوری های ناسنجیده و نادرست ناشی از عادت به پیروی واکتفا به نقل و تکرار مشهورات و متداولات بدون بازنگری و کسب نظر شخصی به غلط و غفلت به دوره ی تنزل و انحطاط نثر فارسی نام برآورده و سر انجام به لحاظ نمونه ای از ترجمه ی مستقیم و بی واسطه از زبان لاتین به زبان فارسی در سه قرن و نیم پیش و افزودن بر همه ی اینها به اعتبارمتنی کهن در چین شناسی به زبان فارسی
برخی از کسانی که شرح حال محمد زمان را نوشته اند، در انتساب این اثر به محمد زمانِ نقاش تردید نموده و محمد زمانِ نقاش و محمد زمان فرنگی خوان مترجم کتاب را دو شخصیت جداگانه انگاشته اند.ممکن است در قدیم بر اثر محدودیت دامنه نامگذاری و نامگزینی و رواج و گردش نام های بخصوص حتی تا چند پشت تطابق هویت در اشخاص پدید آید، اما آن وجوه مشترک، چنانکه ابن خلکان برای اثبات همین موضوع نمونه ای از آن را در وفیات الاعیان نقل کرده ، در نسب و انتساب اشخاص است نه اطلاق القاب و عنوان های ناشی از ویژگی های اکتسابی و فردی.
وجوه مشترک در شخصیت و هویت محمد زمان نقاش و محمد زمان فرنگی خان به حدی است که تصور دو محمد زمان همنام به نامب نارایج، همزمان با هم، هر دو زبان لاتین دان و فرهنگستان دیده ، هر دو اقامت جسته در هندوستان هر دو در ارتباط صمیمانه با مبلغان مذهبی مسیحی با در نظر داشتن شرایط و امکانات وقت و استبعاد جمع این ویژگی های خاص الخاص در دو نفر ناممکن است ، بلکه محال.
علاوه بر قرائن عقلی سندی معتبر از همان اثر بر یکی بودن محمد زمان نقاش و محمد زمان فرنگی خان دلالت تلویحی دارد: نیکولا مانو چی جهانگرد ونیزی معروف به سیاح ماجراجو که در اوائل سلطنت اورنگ زیب( 1068-1118 )شاه جهان آباد (دهلی) با محمد زمان نقاش دیدار داشته است.
و شمه ای از رویدادهای زندگی پرماجرای او را از زبان خود محمدزمان نقاش نقل کرده از علاقه او به گردآوری و مطالعه کتاب های لاتین همچنین از مطالب و شخصیت‌هایی یاد کرده که عینا در مقدمه ی محمد زمان فرهنگی خوان برچین نامه هم آمده است.و نشان می‌دهد محمدزمان در وجه ی نویسندگی و ادبی خود که جنبه ی شاخص آن زبان دانی و ترجمانی بوده به عنوان “فرنگی خوان “و در رابطه با مقام هنری و نگارگری خود “نقاش” خوانده می‌شده است. و به احتمال زیاد در آن زمان مقام نویسندگی و “فرهنگی خوانی” محمد زمان به سبب تفرد در فن خود بیش از مقام هنری و نگارگری او آنهم در شیوه ای نوآورد و نامانوس که در معرفت هنری ادوار بعد و جه امتیاز نقاش گردید مورد اعتنا بوده است.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.