براعت استهلال

.براعت استهلال، صنعتی‌ست ادبی، و آن آغاز کردن سخنی‌ست به طرزی که کاملا مناسب با مقصود باشد خوش افتد یا براعت استهلال، آن است که مصنفف یا شاعر، در ابتدای خطبه‌ی کتاب یا مطلع قصیده، الفاظی چند ایراد کند که خواننده به محض خواندن آن، از مقصد و مراد نویسنده و گوینده آگاه شود. براعت استهلال- که ما،در این کتاب، به اختصار، آن را «استهلال» می‌گوییم و یا به فارسی، متداول، «خوش آغازی» می‌نامیم- در گذشته‌ی ادب فارسی، غالب در باب شعر و نظم به کار رفته است؛ چنانکه اگر شاعری، قصیده، قطعه یا غزلی می‌سرود و در محضر جمعی می‌خواند (یا واگذار می‌کرد که خوش صدایی آن را بخواند) و مخاطبان، در همان ابتدای شعر، به وجد می‌آمدند و به تایید و تحسین می‌پرداختند، و به زبان امروزی «با مفهوم شهر، ارتباط برقرار می‌کردند.» نشانه‌ی براعت استهلال بود و قبول افتادن حرکت آغازین اثر.