ساخت جامعه

پیشینه کتاب ساخت جامعه در مجموعه‌ای از پیشرفت‌های مهمی قرار دارد که در یک و نیم دهه گذشته در علوم اجتماعی اتفاق افتاده است. این پیشرفت به میزان زیادی در نظریه اجتماعی تمرکز یافته‌اند و مخصوصاً به خطرناک‌ترین و محرّک‌ترین علوم اجتماعی، یعنی جامعه‌شناسی مربوطند.

کتاب مزبور، رهیافتی به نظریه اجتماعی از نوع بسیار معینی را شروع می‌کند که شرحی دقیق از کارکردگرایی و مفهومی طبیعت‌گرایانه از جامعه‌شناسی را ترکیب می‌کند. نوشته‌های بعدی پارسونز این دیدگاه‌ها را با تفصیل نسبتاً زیاد بسط دادند، اگرچه تأکید داشتند که کنش انسانی، صفات بسیار خاص و متمایزی دارد، علم اجتماعی روی هم رفته در چارچوب منطقی مشابهی با علم طبیعی سهیم است.

بر اساس آنچه که مولف اثر در مقدمه می‌گوید، نظریه ساخت‌‌یابی بر این قضیه بنا می‌شود که این دوگانگی باید به‌عنوان دوسویگی ـ دوسویگی ساختار ـ مفهوم‌سازی مجدد شود. اگرچه می‌پذیرد معنای چرخش زبانی، ترجمه روش تأویل یا جامعه‌شناسی تفسیری نیست. مادامی که تأیید می‌کند جامعه، خالق سوژه‌های فردی نیست از هر مفهومی از جامعه‌شناسی ساختاری دور است. هرچند تلاش مفهومی بسیار قابل ملاحظه‌ای می‌کند توضیحی منسجم از عاملیّت انسانی و مطالبات ساختار را فرموله کند.

شرحی از این دیدگاه‌ها در فصل آغازین ارائه می‌شود و در سراسر کتاب، بیشتر بسط می‌یابد. این تفسیر مستقیماً به سایر موضوعات مهم، مخصوصاً شرح مطالعه روابط زمان ـ فضا منجر می‌شود. ویژگی‌های ساختار نظام‌های اجتماعی فقط تا آنجا وجود دارند که اَشکال رفتار اجتماعی دائماً در سراسر زمان و فضا بازتولید می‌شوند. ساخت‌یابی نهادها را بر این اساس می‌توان درک کرد که چگونه باعث می‌شود که فعالیت‌های اجتماعی به سراسر گستره وسیع زمان ـ فضا بسط یابند. ادغام زمان ـ فضا در قلب نظریه اجتماعی به معنی تفکر مجدد درباره برخی از تقسیم‌های علمی است که جامعه‌شناسی را از تاریخ و جغرافی جدا می‌کند. مخصوصاً مفهوم و تحلیل تاریخ، مسئله‌ساز است
منبع متن