شرافت

پمبه گفت – من نمی فهمم چرا ما نمی تونیم امروز و فردا و روزای دیگه بخندیم. این بار نوبت جمیله بود که اخم کند. گستاخی خواهرش نه تنها او را متعجب کرده بود بلکه در شرایط بدی قرار داده بود. او نفسش را حبس کرد و از اتفاقی که قرار بود رخ بدهد، ترسید: وره نه. هر موقع یکی از دختران مرتکب خطایی می شوند، نازه هردوی آن ها را با میله نازکی که در آشپزخانه داشت کتک می زد. هیچ وقت به صورتشان ضربه نمی زد چرا که زیبایی یک دختر جهیزیه او بود. به پشت و باسن آن ها می زد. برای دخترها عجیب بود که آن وسیله ای که تا این حد از آن نفرت داشتند چطور می توانست کلوچه هایی به آن خوشمزگی درست کند.آن شب نازه هیچ یک از آن ها را تنبیه نکرد. او بینی اش را بالا کشید ، سرش را تکان داد و نگاهش را برگرداند، گویی آرزو داشت در یک جای دیگر باشد. وقتی دوباره شروع به صحبت کرد، صدایش آرام شده بود.