عصر نگارگری: سبک مغول هند

در این کتاب مصور، نگارنده به همراه تصاویری از نگارگری سبک مغولی هندوستان، روند تکامل این نوع از نگارگری را از ابتدا تا انتها بررسی می‌کند و به پیدایش کارگاه‌های درباری برای مصورسازی کتب و آلبوم‌های سلطنتی اشاره می‌کند. وی به تفصیل، جایگاه تاریخی که هنرمندان مغولی در آن کار می‌کردند و مواد شیوه‌های اجرایی برای خلق چنین آثاری را ارزیابی می‌کند. گفتنی است نمونه‌های گردآوری شده در کتاب، از نسخ مصور مربوط به زندگی‌نامه‌های شخصی یا نمونه‌های تاریخی و یا افسانه‌ای که متعلق به آلبوم‌های سلطنتی بوده، استخراج شده است. به تصریح کتاب: “سبک مغول هند در حدود سال 932 ه ق (1526 میلادی) و توسط بابر در ماوراءالنهر احیا شد و تا زمان اورنگزیب که آخرین شاهزاده‌ی مغولی در هندوستان بود (1707 میلادی) ادامه یافت و نگاره‌های هنری در این سبک، بسیار پیشرفته‌تر و متفاوت‌ از سبک ایخانی قرن هفتم و هشتم هجری است. نگارگری مغول هند به گونه‌ای واضح، بسیار نزدیک به نگارگری ایران است و شاید به جرات بتوان گفت خود نگارگری ایرانی با همان اصول اما نگاره‌های هندی می‌باشد. اکثر نقاشان این مکتب، ایرانی بوده‌اند. برای مثال می‌توان از دو نقاش معروف دربار ایران یعنی “میر سیدعلی” و “عبدالصمد” نام برد که توسط همایون به هند برده شدند و در آن‌جا نقشی بسزا آفریدند”.