هرگز ترکم مکن

رمان تکان دهنده ای است آکنده از احساس شکنندگی انسان معاصر، خاطرات به یادماندنی شخصیت هایی که رفته رفته به حقیقت دوران کودکی به ظاهر شاد و نیز آینده ی خود پی می برند. آن ها پس از سال ها در می یابند که چرا موسسه «هیلشم» آنان را از کودکی پناه داده است.
حالا که در در و دشت رانندگی می کنم، هنوز چیزهایی را می بینم که مرا یاد هیلشم می اندازد. شاید از کنج مزرعه ای مه آلود بگذرم با قسمتی از خانه ی بزرگی را هم چنان که از دامنه ی تپه ای پایین می آیم، یا حتی دسته ای سپیدار را با ترتیب خاصی در کمرشکن تپه ای ببینم و با خود بگویم: «شاید همین باشد! پیدایش کردم!»