برزخ ژوری

برشی از کتاب برزخ ژوری :
پدرم سخت مخالف علاقه و عشق من به موسیقی و بعد سینما بود و مدام میگفت «دست از این ادا اطوارهای هنری بردار که هیچ پولی توش نیست و بدبخت و گدا میشی… و بدتر آبروی مرا هم می بری… پس فردا میگن پسر فلانی مطرب شده.) نمی خواستم معماری بخوانم و معمارشوم، بلکه قصد داشتم موسیقی دان شوم. موسیقی واقعی. آنچه در دنیا مرسوم بود. کتاب های سعدی حسنی را می خواندم و اشتیاقم برای موتسارت شدن یا چایکوفسکی بودن بالا می رفت و مصمم می شدم که حتما باید موسیقی بخوانم. پدر مخالف بود. از موسیقی ایرانی خوشش می آمد، ولی با موسیقی غربی هیچ میانه ای نداشت. مثلا از بتهوون منزجر بود، می گفت سرو صدایش زیاد است یا از باخ که تکراری است و انگار همیشه یک نت را می زند و… اصلا هیچ موسیقیدانی را نه درست می شناخت ونه به کارهایش درست گوش میداد. بنابراین، وقتی به او گفتم که می خواهم بعد از دبیرستان به هنرستان عالی موسیقی بروم و پیانو و سولفژو هارمونی و غیره بیاموزم