آواز فاخته

سرش درد می کرد. صدایی مغز تریس را می خراشید؛ صدای سایش بدآهنگی همچون خش خش کاغذ. انگار یک نفر خنده ای را گرفته، به شکل گلوله ی بزرگ درهم پیچیده ای مچاله کرده و توی جمجمه ی او چپانده بود. چشمان تریس باز شد. چیز زبری داشت به گونه اش می خورد. دستش را بالا برد، برگ خشکیده را از توی موهایش درآورد و به آن خیره شد. یک عالمه برگ خشکیده توی موهایش… گریه اش گرفت. اشک هایش به تارعنکبوت شباهت داشتند. اشتهایش سیری ناپذیر شده بود. طولی نکشید که تریس متوجه شد رفتارهایش مثل سابق نیست، انگار دیگر خودش نبود؛