از دل گریخته ها

فقط خدیجه سلطان میدانست که نایب چه می و برای آن که اهالی از ناله نی او به راز دلش پی نبرند شب ها به کوه میزند و بر بلندای دور مینشیند و درد خود را با آسمان و ماه و ستاره می.گوید نایب نمی دانست که تا وقتی به کلبه بر نگردد چشم آن زن نمی خوابد و نمی دانست که خاله وقتی سر زیر لحاف می برد، شبی هزار بار میگوید بمیره برات خاله بمیره برای دلت و معمولا به دنبال آن آهی و لعنتی به شیخ الملک که آن پل را ساخت .
وقتی بهار دیگر رسید، شکوفه زد به باغ های انارک. نرگس دختر مشهدی یدالله را هم نایب به خانه بخت فرستاد در شبی که نرگس را با ساز و دهل به خانه شیخ الملک میفرستادند و همه ده غرق شادمانی بود حتی از ده بالا هم میهمانانی آمده بودند تازه انارک دید که در میان موهای سیاه و صاف نایب که همیشه از زیر کلاه نمدی اش بیرون می زد تک و توک نخ های سفید دویده نایب هنوز به سی نرسیده بود با آن قامت بلند در شلوار دبیت سیاه