اشراق در پاریس

دو داستان بلند اشراق در پاریس و پیک آخرین آثار جک کرواک، بنیان‌گذار نسل بیت، به‌شمار می‌روند. نسل بیت از مهم‌ترین جریان‌های ادبی منتسب به هنرمندان پست‌مدرن آمریکایی پس از جنگ جهانی دوم به‌شمار می‌رفت، هنرمندانی که متأثر از موسیقی جَز و ذن‌بودیسم، تمام شور و اندوه خود را با داستان‎خوانی در کافه‌های زیرزمینی و تجربه‌ی مواد و درنهایت پشت‌پا زدن به ارزش‌های حاکم بر جامعه، پیوند زده بود.
اشراق در پاریس ماجرای سفر شبه‌اسطوره‌‌ایِ نویسنده‌ای‌ الکلی و مبتلا به پارانویا است؛ به‌نوعی شرح آخرین سفر خود کرواک به پاریس در واپسین سال‌های عمر کوتاهش، در جست‌وجوی گذشته‌ای نامعلوم، درگیر تصور مکاشفه‌ای آنی، اشراق، یا همان سَتوری، مکاشفه‌ای که به خیال او باید فقط در یک تاکسی رخ داده باشد. پیک داستان یک نوجوان سیاه‌پوست است، انگار خود کرواک این بار در سفری جاده‌ای روایتگر عصر جدیدی شده که با برنامه‌های تلویزیونی و کافه‌های لب‌جاده‌ای و جوکباکس‌ها گره خورده است. این دو داستان از کامل‌ترین و موجزترین آثار کرواک در نمایش شکلی از بداهه‎نویسیِ متأثر از دوران طلایی جَزِ ـ میانه‌ی قرن بیستم ـ محسوب می‌شوند. این شیوه در عین روبه‌رو کردن خواننده با زبانی محاوره‌‌گون، از تأکید بر خلق لحظاتی هایکووار نیز ابا ندارد.