انتقادی و بالینی

این مجموعه متن ها که بعضی از آن ها برای اولین بار این جا منتشر شده اند. مسئله ی نوشتن: نویسنده، به قول پروست، زبانی جدید در زبان ابداع می کند که به نوعی یک زبان بیگانه است. او توانایی های دستوری یا نحوی جدیدی را آشکار می سازد. او زبان را از شیارهای مرسومش بیرون می آورد و آن را هذیانی می کند. با این حال مسئله ی نوشتن از مسئله ی دیدن و شنیدن نیز جدایی ناپذیر است: در واقع، وقتی زبانی دیگر در زبان آفریده می سود، تمام زبان به حدی (غیر نحوی)،(غیردستوری) میل می کند، یا با خارج خودش ارتباط می گیرد. این حد خارج از زبان نیست، بلکه خارج از زبان نیست، بلکه خارج زبان است: این حد از دیده ها و شنیده هایی غیرزبانی تشکیل شده است که فقط زبان آن ها را ممکن می سازد. هم چنین یک نقاشی یا یک موسیقی وجود دارد که سرشت نمای نوشتار است، مثل اثرات رنگ ها و طنین هایی که بر واژه ها فائق می آیند. از خلال واژه هاست که می توانیم ببینیم و بشنویم. بکت از (مته کردن سوراخ ها) در زبان حرف می زد، تا (چیزی که پشت پنهان شده) دیده و شنیده شود. درباره ی هر نویسنده ای می توان گفت: او بیننده است، او شنونده است، (بد دیده شده، بد گفته شده) ، او رنگرز است، یک خیانتکار.