این وصله ها به من می چسبد

برشی از کتاب این وصله ها به من میچسبد:
با کی پرکه گور رفتیم دنبال عشق دوران کودکی ام. توی بیابان ها و کویر کرمان. در تمام طول راه کی یرکه گور غر می زد و از درد پیری می نالید. می دانستم ناراحتی او از پیری نیست. ناراحتی اش این است که نمی داند به چه دلیل باید راه بیفتد توی گرمای پنجاه درجه کویر و دنبال عشق گمشده من بگردد که فرض محال اگر هم پیدا شود سودی برای او ندارد. اگر به لحاظ سیاسی با هم قرابتی داشتیم می توانست این همراهی را یک همکاری ایدئولوژیک توجیه کند اما او اصلا حاضر نبود با آدم هایی که به اتهام اغتشاش دستگیر می شوند، همکاری کند. آن هم یک همکاری عاشقانه و عاطفی. اما دست تقدیر من را خدایگان ساخته بود و او را بنده. من که همه جا بنده بودم و دیگران خدایگان، همین یکجا هم که خدایگان شده بودم کی یرکه گور آدم حسابم نمی کرد و من چون می خواستم بروم شهداد و کلوت های آن را ببینم یک دروغ کوچولو به او گفتم. می خواهم بروم دنبال دختری که همسایه ما بود و من عاشقش بودم. کی یرکه گور گفت: گور باباش حالا پیداش کنی چه اهمیتی داره؟