بمب و خاکستر

در لحظه ای همچون این لحظه، وقتی هنوز ذهنش کار می کرد. به بیهودگی زندگی پی برد. مرتب شکل انفجاری را که اتفاق می افتاد تجسم می کرد: اینکه چطور مثل ستاره ای سفید از اعماق جانش به بیرون قواره می زند و تکه های پوست نرم و گداخته اش را بر روی اقیانوس می پاشد. واقعا بمب چیست؟ ابزاری برای تفکیک، برای گشایش. کارخانه تباه سازی، بمب، نیروهای خشن تمدن را می گیرد و آن ها را با شادی ای کودکانه برای اهدافی بسیار متناقض به کار می بندد. بمب، یک بچه است. غیض و غضبی است که همه چیز را نشانه می گیرد. ضجه موجودی است که راهش را نیافته است. انتخاب خودکشی به جای شکست است.