حرف و سکوت

اگر یک جو شعور داشتند و از نوک دماغشان آن طرف ترها را دیده بودند، می فهمیدند که هر کس خلق و خویی دارد. مثلاً شما دلتان نمی خواهد حرف بزنید. خوب، به کسی چه مربوط است؟ اما در این دوازده روزی که من افتخار هم اتاق بودن با شما را پیدا کرده ام، این طور دستگیرم شده است که شما گوش می کنید. بیشتر از صداها به رنگ ها و شکل ها و حرکت ها گوش می کنید. البته با صداها مخالفتی ندارید. آن ها را می شنوید، ولی به آن ها گوش نمی دهید. از این بابت به شما حق می دهم. صدای آدم ها برای تان یکنواخت شده است. گذشته از یکنواختی، حتماً از تفسیر و تعبیر حرف ها خسته شده اید. می دانید که هیچ کس همان چیزی را نمی گوید که می خواهد بگوید، اما از شما توقع دارد که همان چیزی را بفهمید که او می خواهد بگوید. مسخره نیست؟ تهوع آور نیست؟ تازه اگر شما برگردید به او بگویید که از حرفش همان چیزی را فهمیده اید که او می خواسته است بفهمید، فریادش بلند می شود که آدم بدبین و بدفکری هستید.