خانۀ درهم‌شکسته

هورست کروگر، روزنامه‌نگار آلمانیِ زادة 1919 پس از شکست در جلسات محاکمة رسیدگی به جنایات آشویتس در سال 1964 تصمیم می‌گیرد به عنوان آخرین بازمانده از خانوادة خود و به جای همة آن‌ها که نفهمیدند یا نخواستند بفهمند، آنچه را فهمیده روایت کند؛ جنگ را، جداییو فقدان را و هیتلر را. هیتلری که به قول او اول که روی کار آمد، خودِ امر هنری و متعالی بود. آلمانی‌های بلاتکلیف و سرخورده از شکست‌های پیشین و نیازمند به مناسبات غیرعقلانی، کتاب صدراعظم جدید را آن‌چنان مشتاقانه می‌خواندند که گویی امیدی سترگ برای نجات قوم آلمانی در آن نهفته است: کتاب رستگاری، آنچه هیتلر را به بتی بدل کرد که به گفتة کروگر «اگر سال 38 کسی علیه هیتلر دست به اسلحه می‌برد، برای دستگیری‌اش نیازی به گشتاپو و اِس‌اِس نبود؛ مردم خودشان او را در هیأت قاتل مسیح به دار می‌آویختند»، نه احساسی برآمده از بصیرتی سیاسی، بلکه عطشی معنوی در خود داشت: نگاهی به آسمان در انتظار موعود.