خزه

هزارجور فکر و خیال، هزارجور حدس و گمان، یکی یکی می آمد و از ذهنم می گذشت. میشد صد جور «حدس زد، اما فقط یک «یقین» وجود داشت و آن هم این بود که آلمانی ها فلک زده یی را که گردش روزگار تو چنگشان می اندازد به این مفتیها ول نمی کنند… پس منتظر سنيورن ماندن خاصیتش چیست؟ – احتمال دارد که تا حالا سرنوشتش هم معین شده باشد
در آن لحظات، هرچیز موقتی به طرزی تألم آور و شاق، همان حال و همان معنا و همان خصوصیات یک چیز قاطع و یک چیز محتوم را به خود می گرفت. و در عوض، به طرزی عجیب، آنچه به عنوان قاطع و محتوم به ما داده می شد نشانی سنگین از موقت و دمدمی با خود داشت. در یک چنین آشفته گی و اختلاطی آدم چه طور می تواند راه را از چاه تمیز بدهد؟ یک جفت تاس را به هوا پرتاب کرده ای و تاسها همان طور معلق تو هوا مانده است و نمی افتد! – این «پا در هوائی» شاید حقیقی ترین تصویر وجود ما بود؛ حقیقی ترین تصویر کشوری بود که در آن، قوانین ثقل اجسام با خشونت طرد و انکار میشد… نمی توانستم سر درآرم که اطبا چه طور هنوز می توانستند به معالجه ی مریض هاشان ادامه بدهند.
نشر نگاه