خواست ناممکن

در سیاست امروز،خطر نه بی کنشی است؛یعنی اصرار به فعالیت و مشارکت.مردم همواره مداخله میکنند و تلاش دارند کاری بکنند؛مانند آکادمیسین هایی که مباحثه هایی بی معنی ترتیب میدهند کاری که واقعا سخت است،گام به عقب نهادن و پس نشستن است.قدرتمندان معمولا حتی مداخله ای انتقادی را هم به سکوت ترجیح میدهند و تلاش میکنند ما را درگیر دیالوگ کنند تا مطمئن شوند بی کنشی انفعال نامیمون مان شکسته شده است.ما تمام مدت در تکاپوییم تا مطمئن شویم چیزی تغییر نمیکند در برابر این وضعیت درون انفعالی نخستین قدم انتقادی راستین پس نشستن انفعال و رویگردانی از مشارکت است.این گام آغازین راه را برای کنش راستین میگشاید.کنشی که به شکل موثر مختصات را تغییر دهد.