داستان خانوادگی

داستان خانوادگی نام دو پهلویی است بر کتاب داستان خانوادگی که روایت درونش را تلخ‌تر می‌­کند، روایت نبود تمام آن چیزهایی که معنای بودنشان را آشکار می‌­کنند؛ انگار این همان عصاره خامی است که تمام غصه درش پوییده است، مثل حس نبود مادر که شاید با بودنش چنین نیرویی نداشت، دوری از مادربزرگ که معنای یک روز دورهمی عید را مشخص می‌­کند و نبود فروچو که پراتولینی را به سوی خود خوانده است.
نویسنده نه قصد گله و شکایت از روزگار آن زمانی خود را دارد و نه قصد پنهانی رساندن پیام‌­هایی از قبیل مصائب تمول و فقر و نه حتی بی‌مادری، بلکه گویی صرفا می­‌کوشد، برادری را در خود احیا کند که دیر فهمید تا چه اندازه، وابسته‌اش بوده است. برادری که به توان هم می‌توانستند روح مادری ناشناخته را احضار کنند، مادری که بهانه‌­ای می­‌شد تا آن دو، حسی بلاتکلیف را به هم گره بزنند!« در تخت خواب بودیم. اتاق مشرف به حیاط بود و گاه گاه صدای گلوله‌­ای شنیده می‌­شد. به طرفم چرخیدی و گفتی: « در این ده سال هردوی ما عوض شده‌­ایم، به خصوص من، تو هم عوض شده‌ای. » روی صورتم خم شدی و مرا بوسیدی.

آن ده سالی را به خاطر آوردیم که طی آن یاد گرفته بودیم چطور همدیگر را دوست داشته باشیم.» ( واسکو پراتولینی، 1947: ص99)

کتاب داستان خانوادگی می‌­تواند آن قصه‌­ای باشد که بار دیگر، برای خواندن چیزی به آن رجوع کنیدکه در زیر تنش می‌­گذرد. درد و دلی با برادری به نام فروچو است که روزگاری حضور داشته است و پیش از آن روایت زندگی در غم از دست دادن اوست. غمی که بی‌نیاز از شریک با “او” به ادامه دادن است.
منبع متن