هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
سارا رز می‌گوید در وضعیتی که مردان، همه در خط مقدم یا در اسارت آلمانی‌ها بودند، استفاده از زنان در این‌جایگاه راهبردی اجتناب‌ناپذیر بود. زنان برای امور مخفیانه بسیار مناسب بودند: آن‌ها پنهانکار بودند، به انزوا عادت داشتند و در تنهایی، خونسرد و شجاع بودند. آن‌ها قاصدان بسیار خوبی بودند و می‌توانستند آزادانه‌تر رفت‌وآمد کنند. تعداد زنان در فرانسه بیشتر از مردان بود؛ چون بیشتر مردان در آلمان به اسارت درآمده بودند و بقیه نیز در صورت داشتن توانایی جسمی ناچار به خدمت اجباری برای هیتلر بودند؛ پس اگر مردی بی‌دلیل در جایی پرسه می‌زد، به او مظنون می‌شدند. دست‌کم گرفتن زنان فرانسوی هم توسط آلمانی‌ها باعث می‌شد زنان بتوانند به‌عنوان جاسوس و خرابکار علیه نازی‌ها فعالیت کنند.این‌رمان ۲۵ فصل و یک موخره دارد. این‌فصول در ۳ بخش اصلی تقسیم شده‌اند و موخره کتاب هم شامل «زندگی‌ای پرفایده»، «یادداشت نویسنده»، «توضیحات»، «منابع» و «درباره نویسنده» است.در بخش یک کتاب، فصل‌های اول تا ششم با این‌عناوین درج شده‌اند: «باشد که خدا در این راه به ما کمک کند»، «جنگ ناجوانمردانه»، «ماموری عالی‌رتبه»، «ملکه سازمان»، «لعنتی!» و «تا آخرین نفر».
در دومین‌بخش رمان «دختران روز دی» هم فصول هفتم تا نوزدهم با این‌عناوین آمده‌اند: «هزاران خطر»، «سال‌های تاریک»، «تنها در دنیا»، «روبر رسید»، «پاریس صحرا»، «قابلیت‌های ما»، «ماموریت خرابکارانه هرگز نباید شکست بخورد»، «زنی سرسخت»، «رنج بی‌پایان»، «مبادله»، «سگ روی پرده‌ها عطسه کرد»، «دستگیرشده» و «وقتی زمان اقدام فرا برسد».
فصول ۲۰ تا ۲۵ این‌رمان هم در بخش سوم آن قرار دارند که به این‌ترتیب‌اند: «می‌بوسمت»، «حرفه میهن‌پرستانه»، «کمی شجاعانه‌تر»، «آغازی برای آه‌کشیدن»، «مرگ از یک سو، زندگی از سوی دیگر» و «ذهن به فکر کردن ادامه می‌دهد».
«دختران روز دی» براساس اتفاقات واقعی نوشته شده و پیش از شروع داستانش، نام و مشخصات شخصیت‌های واقعی آن برای مخاطب منتشر شده است: زنانی با نام‌های واقعی آندره بورل، لیز دو بیساک، ادوت سانسوم، ایوون رودلا، مری هربرت و مردانی با نام فرانسیس سوتیل، ژیلبر نورمن، پیتر چرچیل و کلود دو بیساک.
در قسمتی از این‌رمان می‌خوانیم:
مقامات خیابان بیکر با این سوال مواجه شده بودند: حال که هلن آموزش دیده بود، اگر به منطقه اعزام نمی‌شد، چه اتفاقی برایش می‌افتاد؟ سازمان برای کارآموزانی که در دوره‌های دانشکده موسوم به دانشکده نهایی در بیولی موفق نشده بودند، خانه‌ای را در نظر گرفته بود. البته تمام اعضایی که وارد دوره‌های آموزشی ویژه می‌شدند لزوما پذیرفته نمی‌شدند، اما فرض بر این بود که آن‌هایی که وارد نیوفارست شده بودند دست‌کم حداقل‌های لازم را برای اعزام به منطقه داشتند. بیولی به منزله آزمون نهایی بود: مامورانی بودند که دوره را طی کرده بودند، اما نقاط ضعفی داشتند؛ بی‌احتیاط و بی‌بندوبار و هوسباز بودند، ثبات نداشتند یا دائم‌الخمر بودند و به دلایلی برای سازمان فایده‌ای نداشتند. این‌ها الزاما به دانشکده کارگاه ویژه شماره ۶ در اسکاتلند فرستاده می‌شدند که به کولر یا «دانشکده فراموشی» معروف بود.
کلبه اینوِرِلر، در منطقه کوهستانی سرد و دورافتاده هایلندز اسکاتلند، مثل آغلی بود که افراد فاقد صلاحیت را موقتا آنجا نگه‌داری می‌کردند. کارآموزان پذیرفته‌نشده آن‌قدر در آن شکارگاه دور از جنگ می‌ماندند تا اطلاعات سرّی‌شان کم‌کم فراموش شود و دیگر خطر امنیتی نداشته باشند. آن‌عمارت مختص ماموران بی‌مصرف بود؛ محلی بود برای قرنطینه کارآموزان رنجور؛ درست مثل گتوهای ملال‌آور.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.