دیوان منوچهری دامغانی

چیزی که هست من بنده تا آنجا که توانست از تفحص باز نایستاد و از پرسش ننگ نداشت و از کوشش و طلب باز نشست، تا آنچه را که گرد می آورد با همه بیمقداری ارزش یک بار خواندن بیابد و این مایه امید، یا توی بیهقی مورخ مشهور که گفت: «هیچ نوشته نیست که به یک بار خواندن نیرزد» مرا دل داد و گستاخ کرد تا دامن همت بر کمر زنم و برخی از عمر عزیز را به پای عزیزی صرف کنم. در آغاز کار مدتی فزون از سه سال شبانروز به کار پرداختم و از نسخی که در کتابخانه های پایتخت یا نزد دوستان و آشنایان سراغ داشتم فایده برگرفتم و در کتب علم و ادب هرجا سخنی از استاد یافتم و شعری از وی دیدم چون دژی گرانبها به غنیمت بردم و بر گنج ديوان وی افزودم و هرجا به مطلبی برخوردم که رابطه ای با سخن استاد داشت یا ایضاح اشعار وی را افادتی میکرد یا ایهامی را برطرف و مشکلی را حل می نمود گرد آوردم و با همه تنگی میدان استقصا و فحص و کمی مایه دانش خويش دیوانی از استاد منوچهری فراهم ساختم، و یا به تعبیری شاعر پسند قصیدتی سرودم که مطلعش عذر تقصیر خدمت و شاه بیتش شعر استاد و مخلصش امید چشم پوشی و بخشش است.