هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
یکی از موضوعاتی که سال‌ها پیش برای اولین‌بار مرا به علم روان‌پزشکی جذب کرد این بود که سعی می‌کند با شخصی‌ترین مصائب انسانی مقابله کند: اختلالات بالینی خودمان، تعادل و عدم تعادل عاطفی ما، حالات ذهنی و خاطرات ما، ایده‌های ما دربارۀ جهان و رابطۀ آن با ما. به‌عنوان یک پزشک جوان، مجموعه‌ای پروپیمان از علائم سلامت روان بیمار برایم بسیار جالب‌تر از علائم سلامت جسمانی او مانند تورم مچ پا یا خارش پوست بود. از منظر علمی نیز برایم جذاب بود که همۀ این علائم ذهنی باید از مغز سرچشمه گرفته باشند، اما هنوز معلوم نبود چگونه از آنجا سرچشمه می‌گیرند. در آن زمان و اکنون نیز برایم محتمل بود و هست که اگر بتوانیم چیزهای بیشتری درخصوص چگونگی ایجاد اختلالات سلامت روان توسط مکانیسم‌های مغزی بفهمیم، برای انجام کاری مؤثر در راستای درمان و پیشگیری این اختلالات در موقعیت بسیار قوی‌تری قرار خواهیم گرفت. اگر می‌دانستیم این اختلالات از کجا آمده‌اند یا چه چیزی سبب آن شده است، احتمالاً کمتر احساس شرم می‌کردیم و از صحبت کردن دربارۀ آن‌ها نمی‌ترسیدیم.
بنابراین، زمانی که حدود سی سال داشتم، یافتن اطلاعات بیشتر دربارۀ اینکه چگونه علائم ذهنی از مغز سرچشمه می‌گیرند، برای من به یک ماموریت تحقیقاتی حرفه‌ای تبدیل شد. در آن زمان، در حدود سال 1990، بسیاری از روان‌پزشکان بر این موضوع تمرکز داشتند که چگونه مواد شیمیایی مغز مانند دوپامین و سروتونین می‌توانند باعث اختلالاتی مانند روان‌پریشی و افسردگی شوند، اما واضح بود که هنوز چیزهای زیادی برای فهمیدن وجود دارد. آن زمان بود که متوجه شدم برای فهمیدن این حقایق باید یک دانشمند و همچنین یک روان‌پزشک بالینی شوم.
طی سال‌های دهۀ 1990، مؤسسۀ ولکام تراست برای اخذ مدرک دکترا، تحت نظارت پروفسور مایکل برامر، در انستیتو روان‌پزشکی لندن به من بورسیه داد. اولین اسکنرهای اف‌ام‌آرآی به‌تازگی در نقاطی در سراسر جهان راه‌اندازی شده بود و من مشغول تجزیه‌و‌تحلیل ریاضی این داده‌های جدید بودم تا نقشه‌هایی از عملکرد مغز انسان در افراد سالم و بیماران مبتلا به اختلالات سلامت روان تهیه کنم. هم‌زمان نوشتن مقالات علمی بسیاری درخصوص تصویربرداری عصبی، علوم اعصاب و سلامت روان را آغاز کردم. این برای من یک پیشرفت بسیار هیجان‌انگیز بود. به اندازۀ کافی خوش‌شانس بودم که در زمان مناسب در مکان مناسب قرار بگیرم تا موج اول تحقیقات دستگاه‌های تصویربرداری مغزی یا ام‌آرآی را ببینم که از آن زمان تاکنون به‌طور گسترده در یک اکوسیستم علمی جهانی گسترش یافته‌اند. من فکر می‌کردم نتایج این تحقیقات تنها به زمان وابسته است و شاید فقط در عرض چند سال، قطعاً تا زمانی که من پنجاه‌ساله شوم، پیش از سیل غیرقابل‌مقاومت اکتشافات جدیدِ اسکن مغز و به‌طورکلی علم مغز منجر به بهبود اساسی در نحوۀ تفکر و درمان اختلالات سلامت روان شود، اما این‌گونه نشد.
کتاب دایره قهوه ای
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.