رقصی چنین…

جوان سربازی که سال‌هاست پایش بر روی یک مین ضدفشار قرار دارد، در پایان نمایش می‌گوید: «این‌جا وایسادم. سال‌ها باید بمونم، مثل یه سنگوارۀ زنده… نقشم می‌افته روی سنگ، مثل نقش یه ستارۀ دریایی روی سنگ… و اون وقت یك میلیون سال بعد… دیگه هیچ‌چی اذیتم نمی‌كنه… خوشم… خوشم…». و همین بدل می‌شود به تمثیلی برای مفهوم “ایستادگی” که خود استعاره‌ای‌ست برای آدم‌هایی که “ایستادن” تنها وجه وجودی‌شان است که البته انتخابشان نیست.