روان شناسی یادگیری در آموزش

نظریه های مربوط به فهم اینکه مردم چگونه یاد می گیرند بر می گردد به 500 سال پیش از میلاد مسیح در دوران فلاسفه ای چون افلاطون و ارسطو. افلاطون استدلال می کرد که حقیقت و دانش، از درون می آید (فطری است) و میلی درونی افراد را وادار به انجام کارها می کند، درحالی که عقیده ارسطو بر این بود که حقیقت و دانش آموختنی هستند (تربیت یافتنی است). مبحث فطرت در برابر تربیت، یکی از قدیمی ترین موضوعات در توسعه بشری هست که بر مشارکت نسبی وراثت ژنی و شرطی سازی محیطی، تمرکز دارد.
برای سال های زیادی، این مبحث فلسفی توسط متفکران شناخته شده ای همچون رنه دکارت مطرح می شده است که می گفت، صفات خاص در ذات افراد است، یا اینکه به طور طبیعی و فطری بروز پیدا می کنند (دیدگاه بوم گرایی یا ذات گرایی)، که استدلالی بحث برانگیز است برای کسی مانند جان لاک، که به اصل لوح سفید معتقد بود و اینکه ذهن در ابتدا مانند یک لوح خالی است و تجربیات است که هویت ما را می سازد (دیدگاه تجربه گرایی). در اواخر قرن نوزدهم، نسل جدیدی از نظریه پردازان به این مبحث پرداختند که رشته علمی روان شناسی را به وجود آوردند.