زندگی خصوصی درختان

خانواده هایی هست که سر ساعت نه شب مردشان خودش را به مشروب می سپرد و زن شان به اتو زدن لباس ها، بی خبر از سرنوشت بچه ها که در ایوان بازی می کنند و ادای زخمی شدن در می آورند، یا در تاریکی اتاق شان سر می کنند، یا در دست شویی با صابون حباب می سازند. خانواده هایی هم هست که حین گفت و گوهای جدی در اتاق نشیمن گذشتن شب را نظاره می کنند. همین طور خانواده هایی که در این ساعت شب به یاد مردگان شان اند و هاله ای از درد چهره شان را در برگرفته است. نه کسی بازی می کند و نه کسی حرفی می زند: بزرگ ترها نامه هایی را بازنویسی می کنند که هیچ کس نخواهد خواندشان و بچه ها سوال هایی می کنند که هیچ کس پاسخ شان نخواهد داد.