ساختار و تاویل متن

سخن زیبایی شناسیک هرگز به گونه ای قطعی و کامل از سخن فلسفی جدا نشده است. بحث از گوهر هنر، همواره، اشارتی فلسفی است. این نکته به ویژه درباره ی سه آیین مورد نظرمان راست است، چرا که هر سه با مباحثی تازه در فلسفه ی زبان همراهند. در این کتاب، ناگزیر، بارها از مرز سخن زیبایی شناسیک گذشتم و به شرح جستارهای فلسفی پرداختم. کوشیدم در این حاشیه رفتن ها  خلاصه گو باشم و تنها نکته هایی را شرح دهم که بی میانجی به کار امور هنری آمده اند و بدون آنها شماری از مباحث اصلی ناشناخته می ماند. این را نوشتم تا خواننده بداند که تنها گوشه ای از جهان فکری اندیشمندانی چون یاکوبسن، باختین، دریدا، گادامو، ریکور و … بر او اشکار شده است (يا امیدوارم که اشکار شده باشد و این کتاب را بیش از درآمدی به اندیشه ی زیبایی شناسیک مدرن نشناسد
در این کتاب، متن هنری به معنایی گسترده به کار رفته است، و به هیج رو محدود به متن ادبی نیست. اما پوشیده نیست که محور اصلی بحث متن و سخن ادبی است. نویسندگان سه آیین بیشتر درباره ی ادبیات نوشته اند و از آثار ادبی  مثال آورده اند. سخن ادبی اینجا به گسترده ترین معنایش به کار رفته است و شامل شکل های ساده ی بیان، همچون حکایت اخلاقی،لطیفه،حکایت کودکان و.. نیز می شود. اما به تاکید باید گفت که بنیان نظریه ها و احکام سه آیین در مورد هر شکل آفرینش هنری کارآست
در این کتاب مثال های مهمی را که نویسندگان سه آیین مورد بحث آورده اند، پایه ی کار قرار دادم گاه این نمونه ها در شکل گیری مبانی نظری کارشان اهمیت تعیین کننده ای دارند (همچون جایگاه رمانهای داستايفسکی در آثار باختين، یا مثال هایی که تو دورف از ادبیات شگرف اورده است…
نشرمرکز