سنگ های روح

پاره ی دوم که (مدرنیته) عنوان دارد، شامل چهار فصل است که دوره ای را شرح می دهند که اندیشه ی پیشرفت پدید آمد و به اوج پرباری و شکوفایی خود رسید.
تمرکز سه فصل بعدی بر نوعی گرایش فکری آلمانی است. دلیل چنین تأکیدی این است که در قلمرو فرهنگ آلمانی بود که مفاهیم کهن ارستویی صورت و ماده با مفهوم جدید محتوا به طور جدی همراه شدند.
در فصل پنجم، بحث با دو اندیشمندی آغاز می شود که چند نسل از هابز و دکارت جوان تر بودند. اولی ان کنوی زنی اشراف زاده در انگلستان بود. گوتفرید ویلهلم فون لایب نیتس نابغه ای چند وجهی و نادر بود که متافیزیکش راه جا افتادن مفهوم محتوا را هموار کرد. اشراف بر این مفهوم در بحث های قرن هجدهم در مورد چیستی هنر و شیوه ی ارزیابی آن امری الزامی بود. در همین قرن رشته ی زیباشناسی پدید آمد. یکی از نظریه پردازان آغازین زیبایی شناسی امانوئل کانت بود که تا حدودی برخلاف بی میلی اش به آن پرداخت. او بود که هنر را از اخلاق منفک کرد؛ امر زیبا چیزی جدا از امر نیک است.
فلسفه ی کانت، فیلسوف روشنگری، نه تنها برای تفکر گوته بلکه برای جنبش رمانتیک، به آن شکل که در آلمان تکامل یافت، قالبی بنیادی آماده کرده بود. در اینجا به فریدریش شلینگ که مهم ترین فیلسوف رمانتیسم بود می پردازیم.
فصل ششم بیش از همه به هگل اختصاص می یابد. هگل به بلند پروازانه ترین نحو تلاش کرد طرحی واحد و آسان برای مفاهیم صورت، ماده و محتوا ابداع کند.
فصل هفتم درباره ی نظریه های اجتماعی – تاریخی مارکس و تا حدودی انگلس است که معمولا با عنوان ماتریالیسم تاریخی جمع بندی می شوند. در اینجا مفهوم صورت و رابطه ی آن با محتوا و ماده و به این نحو رابطه ی آن با ماتریالیسم نزد مارکس را تحلیل خواهیم کرد.
در پاره ی سوم کتاب: (اقتداگر و بی قدرت)؛ دیگر چشم انداز تاریخی غالب نیست، بلکه مقدمه ی بحثمان در عصر حاضر است.
ظاهرا اکنون در وضعیتی پارادکسی قرار داریم. از یک طرف نسل بشر قادر شده است بنیادی ترین اجزای تشکیل دهنده ی ماده و حتی حیات را بشکافد. از طرف دیگر، بی اعتمادی عمیقی وجود دارد به این که انسان بتواند ژرف تر از سطح چیزی پیش رود.
فصل بعدی نقطه ی مقابل فصل پیشین است یا به عبارت دقیق تر چشم انداز پیشین را به طور دیالکتیکی تغییر می دهد. این فصل به موضوع سطح و عمق و به این باور پسامدرن می پردازد که انسان نمی تواند به زیر سطوح چیزها و پدیده ها نفوذ کند.
فصل یازدهم به شکل پذیری خود انسان، به ویژه از راه تربیت و آموزش، می پردازد.
فصل پایانی کتاب تا حدود زیادی نظری است. البته حاوی موضوعات تجربی زیادی نیز هست، به طور مثال، یافته های علمی جدید مغز شناسان در مورد این که انسان چگونه شکل ها را درک می کند و تحقیقات تاریخی درباره ی چگونگی تغییر ادراک حسی انسان در دوره های متفاوت.