عشق پرشور شهریار و پری

سید محمدحسین بهجت تبریزی در سال 1303 خورشیدی در حالی که 19 سال از عمرش میگذشت، وارد مدرسة طب دارالفنون شد. این دانشجوی جوان در همان آغاز تحصیل طب، با دیدن دختری زیباروی به نام «ثریا» دل به او بست و ثریا نیز دل به دانشجوی جوان تبریزی سپرد. این عشق، یک امر طبیعی است و حیرتآور نیست. اما این مطلب حیرتآور است که این دانشجوی جوان و پرشور تصمیم گرفت تا ثریا را پری بنامد تا آنجا که میتوانست نام او را بر زبان نمی آورد. این نامگذاری افزون بر زیبایی لفظ پری از آنجا سرچشمه میگرفت که پری در ادب فارسی و افسانه های آذری از معنای گسترده و سرشار از زیبایی و افسونکاریها برخوردار است. پری در لغت، ترجمه ای از واژة جن عربی است که برخلاف فرشتگان، زاد و ولد دارند و در زبان فارسی، زنان ایشان را به خاطر زیبایی بیحد و اندازه، پری مینامند. در کتاب حاضر سروده هایی از شهریار بررسی شده است؛ سروده هایی که در دوره های وصال و هجران عشق به پری و با یاد پری سروده شده است.