ماهی جنگجو

گفت: «منم، استیو هِیز.»

بعد دوزاریم افتاد و از جام پا شدم و شن‌وماسۀ تن‌ و بدنم رو تکوندم. «هی، چطوری؟»

مدام می‌گفت: «اینجا چی‌کار می‌کنی؟» یه‌جوری نگاهم می‌کرد انگار باورش نمی‌شد.

گفتم: «خونه‌زندگیم اینجاست. تو اینجا چی‌کار می‌کنی؟»

«تو تعطیلاتم. اینجا دانشگاه می‌رم.»

گفتم: «جدی؟ واسه چی می‌ری دانشگاه؟»

«از دانشگاه بزنم بیرون، می‌خوام تدریس کنم، احتمالاً دبیرستان. هیچ‌جوره باورم نمی‌شه! اصلش فکر نمی‌کردم دوباره ببینمت، اون هم اینجا!»

پیش خودم گفتم من هم قد اون شانس اینجا بودن رو دارم، حتی اگه از آخرین باری که همدیگه رو دیدیم خیلی گذشته باشه. مردم سرِ عجیب‌ترین چیزها به هیجان می‌آن. مونده بودم چرا از دیدنش خوشحال نیستم.

گفتم: «که می‌خوای معلم شی، ها؟» دور از ذهن نبود. همیشه سرش تو درس‌ومشق و این چیزها بود.

پرسید: «اینجا کار و بارت چیه؟»

جواب دادم: «هیچی. یللی‌تللی.» ول چرخیدن اینجا یه حرفۀ رایجه. می‌شد نقاشی کرد، نوشت، تو بار کار کرد و سگ‌چرخ زد. یه دفعه بار رو امتحان کردم، ولی همچی شیش‌دنگ بهم فاز نداد.

گفت: «خدایا! راستی جیمز، چند وقته اینجایی؟»

یه‌کمی فکر کردم و گفتم: «پنج شیش سال.» همیشه تو حساب زِرتم قمصور بوده.

«چی شد سر از اینجا درآوردی؟» این‌جور که بوش می‌اومد، واقعاً دست‌بردار نبود.

«با الکس، یکی از رفیق‌هام که تو دارالتأدیب باهاش آشنا شدم، از اونجا زدیم بیرون و شروع کردیم به ول گشتن و بی‌خیالی طی کردن. چند وقتی هست اینجاییم.»

«بی‌شوخی؟» استیو همچی تغییر نکرده بود. تقریباً همون‌ریختی بود، غیرِ سبیل که باهاش شبیه این بچه‌هایی شده بود که می‌رن جشن هالووین. ولی این روزها خیلی‌ها سبیل می‌ذارند. من که خودم هیچ‌وقت باهاش حال نکردم.

پرسید: «چند وقت اونجا بودی؟»

گفتم: «اصلش متوجه نشدم. می‌دونی؟ زدیم بیرون… بعد پنج سال.» خیلی درست خاطرم نیست. گفتم که، حافظه‌‌م یه‌نموره درب و داغونه. اگه کسی چیزی رو یادم بندازه، خاطرم می‌مونه. ولی ولم کنن به حال خودم، چیزی تو خاطرم دووم نمی‌آره. بعضی وقت‌ها الکس یه چیزهایی می‌پرونه که من رو یاد دارالتأدیب می‌‌ندازه، ولی بیشتر وقت‌ها چیزی نمی‌گه. اون هم خوش نداره یاد اونجا واسه‌‌ش زنده شه.

منبع متن