مسافرت به ارمنستان و ایران

از بخش‌های جالب توجه کتاب تصویری است که از شیوه زندگی مردم کشورمان در قرن هجدهم ارائه می‌دهد. او شیوه رفتاری، خلق و خوی مردم ایران را با اعراب مقایسه می‌کند که همانند برخی موضع گیری‌های دیگر مشتشرقین بیانگر واقعیت موضوع نبوده و جانب گرایانه است: «مردم ایران به دو دسته بخش می‌شوند: یکی چادرنشینان هستند که در کوه‌ها می‌باشند یا بیابان‌ها را می‌پیمایند؛ در حالی که دسته دیگر به نام تات یا تاجیک هستند و در مزرعه‌ها و محل‌های آبیاری شده یا در شهرها اقامت می‌گزینند.
در ایران هرگز مانند مصر نیست که اگر عربی بیابانی دست دختر خود را بگیرد و به غیر هم طراز خود به فلاحی بدهد، پیوند ناجوری کرده است، در آنجا مملوکی می‌میرد و از او نژادی بجا نمی‌ماند؛ در آنجا قبطی نسطوری از یک مارونیت بیزاری می‌جوید و در آن جا همه طبقات مردم باهم دشمنند، چه فیروز، چه فرمانبردار، هیچ یک با هم نمی‌جوشند. در ایران برعکس است. بادیه نشینان از اینکه شهرنشین بشوند بیزاری نمی‌جویند؛ کشاورزان اگر دلشان بخواهد نوع زندگی و رسوم گله داری ایلاتی را برای خود می‌گزینند…».