معمای خنده

خنده یک کنش یا رفتار انسانی است که در واکنش به محرک های شادی آور پدید می آید. همگانی و جهانی بودن این پدیده در کنار این واقعیت که خنده و شوخی بخشی از زندگی روزمره توده های مردم است، سبب شده بسیاری از افراد، آن را بخشی کم اهمیت و پیش پا افتاده از نظام اجتماعی تلقی نمایند که فاقد اهمیت پژوهشی قابل توجه است. با این همه، فلاسفه و نظریه پردازان بزرگ علوم انسانی، از ارسطو و افلاطون گرفته تا داروین، فروید، باختین و بسیاری دیگر، به این مسئله به عنوان یک موضوع قابل تأمل و مطالعه پرداخته اند و تلاش نموده اند به سؤالات مهمی در این زمینه پاسخ دهند؛ سؤالاتی مانند اینکه: چرا انسان ها می خندند؟ چه چیزهایی آدمیان را به خنده می اندازد و چرا؟ در پس خنده چه رازهایی نهفته است؟ در واقع، سؤال محوری این نظریه پردازان آن بوده است که خنده از منظر روان شناختی، فلسفی، جامعه شناختی و زبان شناختی چه ویژگی هایی دارد و چه چیزی درباره بشر و زندگی اش بر روی این کره خاکی به ما می آموزد؟ و نهایت آنکه، آیا خندیدن امری اخلاقی و پسندیده است یا رفتاری غیراخلاقی و ناشایست؟
کتاب حاضر، با بررسی دقیق نظریه های شوخی و خنده درصدد پاسخگویی به این قبیل سوالات است. بدین منظور، ضمن بررسی لغوی و زبان شناختی مفاهیم شوخ طبعی و جوک و تاریخچه آنها، نظریه های موجود در این حوزه به طور مفصل مرور شده است.