ممنون که دیر آمدید

قرن 21 در پرتو نیروی انفجاری رشدی تصاعدی جهشی داشته برابر 20000 سال با موازین کنونی، و در چنین شرایطی سازمان‌ها گریزی از بازتعریف خود در آن ندارند؛ تندتر از هر زمانی . . . من در این کتاب از گذران‌مان در یکی از مهم‌ترین چرخش‌های تاریخی گفته‌ام؛ شاید بی‌سابقه‌ترین چرخش از زمان کلید خوردن انقلاب چاپ در اروپا و هموار شدن راه نهضت اصلاح دینی . . . سه نیروی بزرگ در زمین، عظیم‌تر از هر نیرویی تاکنون – فناوری، جهانی شدن و تغییر آب و هوا-شتابی ناگهانی گرفته‌اند و در نتیجه ی آن وجوهی پرشمار از جوامع‌مان، فضاهای کار و حرفه‌مان، و اصلا حوزه‌های ژئوپلیتیک‌مان، در حال جابجایی‌اند و بی شک محتاج بازاندیشی.
با لحاظ فراوانی جمعیت زمین و چندین برابر شدن تأثیرات فردی بر آن، «قدرت جمعی» ما، چنانچه در چارچوب اهدافی درست مهار و هدایت شود، می تواند تا حدی باورنکردنی سازنده باشد و راهگشا. همین قدرت اما چنانچه بی‌مهار باشد و بی‌اعتنا به قیود اخلاقی لازمه‌ی حفاظت از محیط زیست، چه بسا به نیرویی ویرانگر، در قد و قامتی باورنکردنی، مبدل شود. این همان رخدادی است که اینک درگیر آن هستیم!
هر گام‌مان در هر روز بسان رقصی است در میانه‌ی توفانی مهاجم در شرایط شتاب همگام و همگاه بازار، مام طبیعت و فناوری . . . بالیدن در چنین شرایطی راهی بیش ندارد و آن جستن، یافتن و ساختن «چشم» خودمان در آن است. «چشم» توفان همگام و همراه توفان می تازد، از آن جان و نیرو می گیرد، و در عین حال لنگر و پناهی ثابت و ایمن در دل آن می سازد. هم پویاست و هم با ثبات؛ همانگونه که ما باید باشیم. . .
امید که این کتاب مایه الهامی برایتان باشد برای «درنگی در شتاب» و عصای دست‌تان تا مقصد.
غصه‌ی دیر کردن را هم نخورید!