من آلیس نیستم ولی اینجا خیلی عجیبه

دوباره امتحان میکنم-این بار با احتیاط به نظرم تحمل پذیر شده است.آرام پایم را روی زمین می گذارم.به نظر پاهایم با همان تماس اول عادت کرده…راه می افتم…هر قدمی که به عقب بر می دارم زمین خنگ تر میشودو پاهایم بیشتر فرو میرود.مرطوب میشود.کم کم صداهای متناوبی به گوشم می رسد که یکی دو قدم دیگر باید واضح شود…صدای دریاست!پاهایم توی ماسه است:پلانکتون ها روی پوستم می لولند.آفتاب همان آفتاب است.ظهر هم همان ظهر است…پاهایم را با لذت توی ماسه ها فرو میکنم و خنکی زیر پوستم می رود…ناگهان استخوان روی پایم آن چنان تیری میکشد که نفسم بند می آید…