نامه های زندان

هادی جان… حتما تو مهربانم برای خودت برنامه ای دقیق داری! هرچه بر میزان کار و فعالیت بیفزایم، خود را خوشحال تر و سبکبارتر احساس می کنیم. دلم می خواهد تو عزیزم در برنامه ات آن قدر «کار» گنجانده باشی که هر روز خود را مشغول تر از روز پیش احساس کنی و از گذراندن لحظه هایت کاملا راضی و خشنود باشی. به نظر من «کار» می تواند هر نوع فعالیت مثبت و سازنده باشد. حالا که تو مهربانم دوران محکومیتت را طی می کنی و در زندان هستی نتیجتا «کار» هایت بسیار محدود است. عمده ی فعالیت تو صرف مطالعه می شود و مطالعه ات نیز به جهت در بند بودنت محدود است، یعنی هر نوع کتاب به راحتی در دسترست نیست و خلاصه شرایط تو، شرایط محدودی است. بودن در سلول آن هم برای سال ها، خود نوعی خستگی ایجاد می کند… اما عزیزم من می دانم که تو بی همتا همسرم در ورای همه ی این محدودیت ها آن قدر پرتلاش و با شوق برنامه هایت را، گرچه محدود و مختصر است، دنبال می کنی، که از این لحاظ زبانزد هستی و به همین جهت به تو افتخار می کنم. من از پشت هزاران دیواری که بین من تو فاصله افکنده، از تو انرژی و نیرو می گیرم، از تو می آموزم که صبورانه و پرتوان از زندگی بهره گیرم.، بسازم برای آینده ی مشترکمان، خلق کنم و راهگشا باشم.