ویران می آیی

سر می چرخاند به هر طرف. صورتهایی در هر گوشه ی چهارراه؛ سرش به فکر و حساب است انگار آن که کیف به دست دارد و تند می آید، مشغول به خودند این دو نفر که یکی می گوید و یکی میخندد، تخمه میشکنند و می ایند این دو سرباز سبزه رو، شکم گنده ی تاب خور این، این خیره به این ور خیابان و به آن ور. آنور کی می آید؟ این دو نفر که فقط حواسشان به آدم هاست. نباید نگاهشان کند. هیچ کس را نباید توجه شان را جلب کند. هر طرف شاید باشند.
حالا پشت کرده به چهارراه و توی پیاده رو تند می رود؛ شک می کنند این طور! آهسته می رود. از خیابان ۱۶ آذر و سینما بلوار می گذرد. پشت اش چیزهایی سنگینی می کند؛ صدای قدم ها، ترمز ماشین ها، گفت وگوهای آرام، صدای خنده ی یک دختر، بعد یکی دیگر. پاهاش تند می روند، آهسته شان می کند. دوباره پاهاش تند می شوند. شانه اش و بازوهاش دست هایی را که می خواهند به شان بچسبند حس می کنند. نه، نگاه های روبه رو فقط میگذرند، چیزی درشان پیدا نیست؛ نه هشیاری، نه دل سوزی، نه هیچ چیز دیگر.
نشر چشمه