هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
بخشی از کتاب ادموند گانگلیون و پسر :
حتی یک جمله ی محبت آمیز به عنوان توشه ی راه یکی از بچه های گروه کُرد پاش به فرش گیر کرد و نصف آب مقدس ریخت روی پاهای پدر روحانی با صدای زنگوله ها همه تعظیم کردند و مولو صفحه را برگرداند همان موقع ژرژ دید که همکارش هنوز صندلهای پلاستیکی اش را به پا دارد گرچه زیرشان یک جفت جوراب پوشیده است با آرنج ضربه ی کوچکی به او زد و با چانه به پاهاش اشاره کرد. مولو در گوشش زمزمه کرد کفش سیاهم رو پیدا نکردم در کلیسای تقریباً خالی نیایش مرگشان بین سنگها محوشد
در محوطه ی جلوی کلیسا سگ منتظر خروج جمعیت بود، چون نقل می ریختند و این به نظرش قشنگ بود دست آخر درها که باز شد و چشمش به آنها افتاد، خیلی خوشحال از جاش بلند شد و دم تکان داد. پشت کشیش و بچه ها گانگلیون و مولو در جلو و ژرژ به تنهایی نفس زنان در عقب زیر تابوتی که تاب میخورد قدم بر میداشتند. عمه و شوهر عمه دنبالشان می آمدند و خادم آخر صف بود با قدمهای کوتاه، با پاهایی که روی زمین کشیده می شد، داشتند طرف نعش کش میرفتند که یک دفعه، گانگلیون دستگیرش شد که درهای ماشین بسته است. از کارمندهاش جدا شد و جلوی جمعیت دوید تا بازشان کند ژرژ و مولو له شده زیر تابوت، به راهشان ادامه دادند. همه ی عضله های بدنشان گرفته بود. ایستادند جای دست عوض کنند و مولو چند متر عقب عقب رفت، ناخن هاش توی چوب فرو رفته بود چون تابوت جلا خورده داشت آرام از دستهای مرطوبش سر می خورد. حالا دیگر تابوت را مثل یک جعبه ی معمولی، زیر بغلشان حمل می کردند جلوی رئیسشان ایستادند که قیافه اش عصبانی بود و معلوم نبود
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.