بار هستی

کتاب بار هستی تالیف میلان کوندرا ، با ترجمه ی پرویز همایون پور است. در بخشی از کتاب بار هستی میخوانیم: سابینا – هنرمند، نقاش و دوست توما – «زندگی را سبک» می خواهد وهیچ چیز را زیباتر از به سوی نامعلوم رفتن نمی داند. » او از هرچه رنگ تعلق پذيرد، گریزان است، نمی خواهد در صف بماند و در آن هم نخواهد ماند! و هیچ وقت با این آدم ها و با این کلمه ها در صف نخواهد ماند! فرانز – روشن فکر چپ گرا و دوست سابینا – شیفته وفاداری است و آن را مایه وحدت زندگی تعریف می کند. او معتقد است که “وفا از والاترين پارسایی هاست، که وفا به زندگی ما وحدت می بخشد، و بدون آن زندگی ما به صورت هزاران احساس ناپایدار پراکنده می شود.”

کارنین- سگی که توما به ترزا هدیه کرده است – ده سال در کنار آنها زندگی می کند و وقتی بیمار و در حال مرگ است با نگاهی که پرسشی سیری ناپذیر در خود دارد به ترزا خیره می شود و او می داند که دیگر کسی هرگز او را بدین گونه نخواهد نگريست.

مرگ “کارنین “قلب خواننده را می فشارد و متاثرش می کند، زیرا برخلاف نظريه ی دکارت که حیوان را ماشین جاندار توصیف می کند – کوندرا توجه و علاقه به حیوانات را معیار «نیکی حقیقی انسان می داند.»

نیچه یال وگردن اسبی را که شلاق می زنند، در آغوش می گیرد و به صدای بلند می گرید «در واقع برای دکارت طلب مغفرت می کند.»

نویسنده ی کتاب «این نیچه» را دوست دارد.

نشر قطره