بال هایی در صندوق

این را از ته دل .گفتم حسی غریب دستور میداد به ماندن تو باید برگردی باید کمک کنی به آقای خاکستری. داستان ،من داستان ما باید نوشته بشه وگرنه همینجا دفن میشیم… خیره شدم به چشم هاش این بار نه مغرور بود نه ویران کننده مصمم بود سرم را گرفتم بین دستهام پلاکت مونده پیشم… پلاک نقره ای را از لای سجاف دامنم کشیدم بیرون این مال خودت، نشانه ای برای فراموش نکردن این همه رنج … ». سکوت کردم و پلاک را محکم توی مشتم فشار دادم

آنژلیو مرا از راهی ،پنهانی از کوچه های تنگ رساند به جنوب ،میدان از میان کیسه های شن رد شدیم تا رسیدیم به راهرویی که از آن آمده بودم – در دوباره ظاهر شده بود «خداحافظ رفیق… هرگز از یاد نمیبرم کمکت رو… زنده باد برابری و برادری!». لبخند نزد. من هم لبخند نزدم دستم را بردم بالا و گذاشتم کنار گوشم آنژلیو

کتاب دایره قهوه ای